Generaal Grants sabel

Generaal Grants sabel

Ulysses Simpson Grant geboren op 27 april 1822 in Point Pleasant, echter was z'n doopnaam Hiram Ulysses Grant. Deze zou door een toeval in de toekomst veranderen naar z'n bekende naam. Op 17 jarige leeftijd werd hij voorgedragen als cadet aan de befaamde West Point academie in New York. Hier gebeurde dan ook z'n naamsverandering. Door een fout van de klerk bij de inschrijving aan West Point was z'n naam plots Ulysses S. Grant. Wat hem later geen windeieren zou leggen vermits de afkorting van z'n naam U.S. Grant zou vormen wat hem beroemd maakt tijdens z'n strijd voor de Unie tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.

Voor de Amerikaanse Burgeroorlog diende Grant gedurende de Mexicaans-Amerikaanse oorlog onder generaals Zachary Taylor en Winfield Scott en vocht mee in de slagen bij Resaca de la Palma, Palo Alto (in het huidige Texas), Monterrey en Vera Cruz. Hij ontving tweemaal een vermelding voor getoonde moed: bij Molino del Rey en Chapultepec.

Op 14 juli 1861 meldde Grant zich opnieuw als vrijwilliger aan bij het leger van de Unie toen de Zuidelijke troepen Fort Sumter veroverden. Hij deed dit door een troep vrijwilligers te verzamelen en zich dan als hun kapitein in te schrijven bij het leger van de Unie. De gouverneur bij wie hij zich aan melde was van mening dat een soldaat die aan West Point afgestudeerd was enkel in de rang van Kolonel terug kon intreden in het leger.

Grant verwierf grootste naam en faam voor de slag bij Petersburg. Generaal Robert E. Lee zag zich ingesloten worden door de Unie, waarna een negen maanden durende uitputtingsslag tussen de Unie en de Confederatie werd uitgevochten.

De reden waarom de Sabel de naam van Grant draagt is vrij simpel als ook eervol. Een Generaal draagt in de strijd in het Wilde Westen altijd een sabel om z'n troepen aan te voeren. Er lustig mee rondzwaaiend om de troepen extra aan te moedigen. Het beste slagkracht wapen verdient het dan ook om de naam van deze bijzondere figuur uit de Amerikaanse Burgeroorlog te dragen.

Na de oorlog is hij in de politiek getrokken, op 20 mei 1868 werd hij president van de Verenigde Staten van Amerika, wat hij ook twee ambtstermijnen bleef. Na z'n laatste termijn maakte hij nog een twee jaar durende wereldreis. Ondertussen leed hij al reeds aan keelkanker, wat hem ook op 23 juli 1885 het leven kostte.